Uma (real) cena pandémica
Tito é interpelado à porta do restaurante:
- Amigo, e a máscara?
- Desculpe lá, esqueci-me de a pôr
‘tava distraído, é só um instante!
Em 2 tempos
Tito rapa da máscara cirúrgica
que trazia estreme
no bolso de trás
das suas jeans
acabadinho de comprar na feira
daquela localidade.
Já nos conformes
Tito pede de almoço
um cozido à portuguesa
Bem avinhado por sinal!
Desde os aperitivos
até ao momento da bica
e do digestivo
Tito não volta a ajustar à cara
a máscara obrigatória
que se queda desamparada
no espaldar da cadeira
que Tito ocupa regaladamente.
Contas feitas dirige-se à porta de saída
num ato reflexo
ajusta a máscara ao rosto
até ao carro estacionado a 2 passos
onde a deposita no lugar do morto.
Esqueci-me d' algo?